عسل و گونه های مختلف آن
موادی که زنبور عسل داخل کندو می‌آورد عبارت است از:
1. شهد گل (عسل).
2. مدفوع شپشک‌هایی که شیره ساقه را می‌مکند (عسلک).
3. ترشح ساقه و برگ‌ها (عسلک).
عسل به دو گونه زیر تقسیم می‌شود:
1. تک‌گلی مهاجر و یا غیرمهاجر کوهی و یا دشت.
2. متنوع مهاجر و یا غیرمهاجر کوهی و یا دشت.
بهترین نوع عسل، عسل متنوع غیرمهاجر کوهی است. تنوع گیاهی این عسل باید از ده گونه گل بیشتر باشد. معمولاً بیست‌وپنج درصد عسل را یک تا دو گونه گیاه تشکیل می‌دهد و غلظت مناسب دارد. در این کندوها بیماری کمتر است و از داروهای شیمیایی به‌ندرت استفاده می‌شود. به‌علت غیرمهاجر بودن زنبورها معمولاً برداشت عسل اواخر پاییز یا زمستان انجام خواهد شد. زنبور عسل بهترین، مقوی‌ترین و ضدباکتری‌ترین عسل خود را ذخیره و خود ضعیف‌ترین نوع آن را مصرف می‌کند. برای به دست آوردن محصولی مرغوب می‌بایست عسل بعد از آخرین فعالیت زنبور عسل در بهار، تابستان و پاییز و خصوصاً ابتدای زمستان برداشت شود. این عسل، از عسل‌های مرغوب آن منطقه است که با ذخیره آن در کندو، در فصل زمستان کلنی کمتر آسیب خواهد دید. زنبور عسل آن را برای ذخیره اصلی خود نگه می‌دارد و در ضمن رطوبت کمتری دارد.
عسل شکری و یا عسل‌های دشت تک‌گلی که از لحاظ کالری و ضد میکروبی ضعیفند به سرعت در زمستان آسیب می‌بینند.
در تغذیه بیمار با عسل باید به نوع عسل توجه داشت. عسل در دو نوع منطقه آب‌و‌هوایی تولید می‌شود: (1) مرطوب و خشک، و (2) سرد و خشک.
البته عسل منطقه سرد و خشک مرغوب‌تر است. میزان رطوبت بر مرغوبیت عسل تأثیر دارد:
1. عسل با رطوبت 13 تا 17 درصد بهترین نوع عسل است و شفای کامل در این عسل وجود دارد.
2. عسل با رطوبت 17 تا 20 درصد برای مصرف دارویی مفید است.
3. عسل با رطوبت 19 تا 23 درصد نامرغوب و در زمان کوتاهی فاسد می‌شود.
